Ποιητική εμβάπτιση στα άδυτα του είναι. Η αλήθεια του κόσμου μέσα από εικόνες και σύμβολα που υπερβαίνουν το αισθητό περιβάλλον. Ο ποιητής, μία «ανοιχτή πληγή», ακροβάτης που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να εκμηδενιστεί θηρεύοντας την δημιουργία: «Εξαντλώ την ύπαρξη / πριν εκείνη μ’ εξαντλήσει». Όμως αναπόφευκτα προσκρούει στην τραγική, ανυπέρβλητη συνθήκη του ενσυνείδητου δημιουργού: «όσο κι αν αντικρίσω την ομορφιά / βλέπω θάνατο». Ακόμα ένα ξεχωριστό βιβλίο από τον Γιώργο Σαράτση. * δημοσιεύθηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό Οδός Πανός , τχ. 208, Ιανουάριος-Μάρτιος 2026
Μονάχα σε ρηχά παραλίμνια, παραποτάμια ή θαλάσσια νερά δε μας ταξιδεύουν οι σελίδες της νέας ποιητικής συλλογής υπό τον τίτλο «Τέναγος» του ομότεχνου Γιώργου Σαράτση, ενός λογοτέχνη τα βήματα του οποίου παρακολουθώ εδώ και χρόνια. Η πένα του Σαράτση ξεδιπλώνει τη συμπυκνωμένη αλήθεια μιας φύσης αεικίνητα στοχαστικής. Θιασώτης της ποιητικής μεστότητας των λίγων στίχων πλέκει τις εικόνες της θεματικής του με λιτή μαεστρία, πράγμα διόλου εύκολο. Ο Σαράτσης δε φλυαρεί στην ποίηση του, μήτε ρομαντικά ονειροβατεί, αν και κάποιοι στίχοι έχουν τρομερό συναισθηματικό βάρος. Με τρόπο ωμά ενίοτε κυνικό μας δίνει την αλήθεια του, το Ευαγγέλιο της ύπαρξης του. «Η μοναξιά είναι γένους αρσενικού» Ανελέητα τα μύχια αποκαλύπτονται με λέξεις δωρικές, σχεδόν στακάτες, προβάλλοντας με παράπονο τη ματαιότητα της πεπερασμένης ανθρώπινης φύσης. Τα ανθρώπινα όρια, η ανεπάρκεια, οι πράξεις που γεννούν την ενοχή, ο χρόνος που κυλά, η θνητότητα και ο μαρασμός απασχολούν τον ποιητή βασανιστικά μα και απολυτρωτικά...