Διάβασα το βιβλίο σου. Το κρατάω και μου τρυπά τα χέρια. Είμαστε στον κόσμο και δεν είμαστε. Παρατηρούμε τον κόσμο και ευχόμαστε να μείνουμε για πάντα έτσι, αφού το αλλιώς επιφέρει θάνατο. Κάθε στίχος που διαβάζω, μου δημιουργεί συντριβή. Αυτή η συντριβή γίνεται αναγκαστικά αναγεννητική, αφού είναι αναπόφευκτη. Περιβάλλομαι από το κουκούλι της μοναξιάς μου και παίρνω δύναμη για να υπάρξω. Για μένα η ποίησή σου είναι μια σφαλιάρα στο πρόσωπο που με ρίχνει κάτω και ένα χέρι που με βοηθά να σηκωθώ. Μόνο όσοι έχουμε βιώσει βαθιά μοναξιά και απελπισία μπορούμε να σταθούμε ξανά όρθιοι. Μου αρέσουν τα ποιήματα που είναι ολιγόλογα και διαυγή. Που με δύο στίχους τα λένε όλα. Σαν δύο ανθρώπους που κοιτάζονται και με ένα βλέμμα μοιράζονται τα πάντα. Εσύ έχεις αυτή την ικανότητα και το ταλέντο με μία λέξη να τα λες όλα. Αυτό είναι πηγαίο, νομίζω. Nιώθω να στροβιλίζομαι στο χάος, κρατώντας το τιμόνι της ελπίδας. Χωρίς να γνωρίζω για ποιο πράγμα ελπίζω ακριβώς. Επίσης, νιώθ...
Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου. Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ, αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα. Τάσος Λειβαδίτης Μέσα από τον θάνατο αυτό, γεννήθηκε το «Τεναγος». Στίχοι γεμάτοι ανάμνηση θανάτου και φόβο Θεού. Στίχοι που πολεμούν τόσο με την ματαιοδοξία, όσο με την απελπισία που γεννά η ματαιότητα. Μια ισορροπία λεπτή, σαν ξυράφι που θα τραυματίσει νευρικές απολήξεις που ούτε ξέραμε πως υπάρχουν μέσα μας. Το «Τεναγος» είναι ένα ταξίδι στον χρόνο που πέρασε εντός μας. Και μας γονατίζει η μοναξιά της ενηλικίωσης, για να ζητήσουμε συγχώρεση. Ένα ταξίδι από τις εποχές της πατρίδας. Μυρίζει βρεγμένο χώμα σε όχθη ποταμού που ξεχάστηκε από το σύντομο των ανθρώπων. Διαβάστε το δυνατά, ακόμα κι αν είστε μόνοι σας. Δ.Γ.