Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου.
Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ, αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.
Τάσος Λειβαδίτης
Μέσα από τον θάνατο αυτό, γεννήθηκε το «Τεναγος». Στίχοι γεμάτοι ανάμνηση θανάτου και φόβο Θεού.
Στίχοι που πολεμούν τόσο με την ματαιοδοξία, όσο με την απελπισία που γεννά η ματαιότητα. Μια ισορροπία λεπτή, σαν ξυράφι που θα τραυματίσει νευρικές απολήξεις που ούτε ξέραμε πως υπάρχουν μέσα μας.
Το «Τεναγος» είναι ένα ταξίδι στον χρόνο που πέρασε εντός μας. Και μας γονατίζει η μοναξιά της ενηλικίωσης, για να ζητήσουμε συγχώρεση.
Ένα ταξίδι από τις εποχές της πατρίδας. Μυρίζει βρεγμένο χώμα σε όχθη ποταμού που ξεχάστηκε από το σύντομο των ανθρώπων.
Διαβάστε το δυνατά, ακόμα κι αν είστε μόνοι σας.
Δ.Γ.