Διάβασα το βιβλίο σου. Το κρατάω και μου τρυπά τα χέρια.
Είμαστε στον κόσμο και δεν είμαστε. Παρατηρούμε τον κόσμο και ευχόμαστε να μείνουμε για πάντα έτσι, αφού το αλλιώς επιφέρει θάνατο.
Κάθε στίχος που διαβάζω, μου δημιουργεί συντριβή. Αυτή η συντριβή γίνεται αναγκαστικά αναγεννητική, αφού είναι αναπόφευκτη.
Περιβάλλομαι από το κουκούλι της μοναξιάς μου και παίρνω δύναμη για να υπάρξω.
Για μένα η ποίησή σου είναι μια σφαλιάρα στο πρόσωπο που με ρίχνει κάτω και ένα χέρι που με βοηθά να σηκωθώ.
Μόνο όσοι έχουμε βιώσει βαθιά μοναξιά και απελπισία μπορούμε να σταθούμε ξανά όρθιοι.
Μου αρέσουν τα ποιήματα που είναι ολιγόλογα και διαυγή. Που με δύο στίχους τα λένε όλα. Σαν δύο ανθρώπους που κοιτάζονται και με ένα βλέμμα μοιράζονται τα πάντα. Εσύ έχεις αυτή την ικανότητα και το ταλέντο με μία λέξη να τα λες όλα. Αυτό είναι πηγαίο, νομίζω.
Nιώθω να στροβιλίζομαι στο χάος, κρατώντας το τιμόνι της ελπίδας. Χωρίς να γνωρίζω για ποιο πράγμα ελπίζω ακριβώς. Επίσης, νιώθω ότι δεν είμαι μόνη μου, είναι κι άλλοι σαν κι εμένα.
Σου εύχομαι να παίρνεις συχνά τον αέρα σου στα βουνά της Ελασσόνας, για να μπορείς να ξαναγεννιέσαι. Η μυρωδιά του χώματος του βουνού θα μας ανασταίνει πάντα.
Συνέχισε να γράφεις...