Η ποίησή σου είναι μια ανάσα που διαπερνά τη σιωπή, ένας ψίθυρος φωτός που αγγίζει τις πιο μοναχικές στιγμές, φορτισμένος με μνήμη και αλήθεια.
Οι στίχοι σου υφαίνουν ένα αδιόρατο μονοπάτι ανάμεσα στο άρρητο και λεκτικό, δημιουργώντας χώρο για στοχασμό, για παύση, για την αποδοχή του αναπόφευκτου.
Η φύση, στις εικόνες που τη συνθέτουν, δεν είναι απλώς τοπίο, αλλά μία ζωντανή μνήμη —το χώμα, ο άνεμος, ο χρόνος— αφηγήσεις που αποκαλύπτουν πως κάθε τι φέρει εντός του τη φθορά και την αναγέννηση, την απώλεια και την επιστροφή. Η φθαρτότητα, ανάσα που πάλλεται, δεν σηματοδοτεί το τέλος, αλλά μια αέναη κυκλική κίνηση.
Κι όμως, μέσα στην αναπόφευκτη φθορά, οι λέξεις σου γεννούν την επιθυμία να ρουφήξουμε τη ζωή, να νιώσουμε κάθε στιγμή με πληρότητα. Γίνονται ανάσες, λεπτές ρωγμές από τις οποίες περνά το φως. Ακόμη και η σκιά του θανάτου δεν προκαλεί τρόμο, αλλά μοιάζει με μια γλυκόπικρη υπόμνηση πως η ομορφιά του κόσμου αντλεί την αξία της από την ίδια της την εφήμερη φύση.
Οι σιωπές σου μιλούν εξίσου δυνατά με τις λέξεις σου. Και αυτή είναι η αληθινή δύναμη της ποίησής σου — να κάνει το ανείπωτο να αντηχεί. Οι λέξεις σου γνωρίζουν το δρόμο.
Συνέχισε να γράφεις. Για εσένα, για όλους εμάς που βρίσκουμε στους στίχους σου τη δική μας φωνή, τη δική μας σιωπή, τη δική μας επιστροφή στο ουσιώδες.